Po raz pierwszy wymieniono ją w dokumencie z 1394 r. Do XVI w. należała do arcybiskupa gnieźnieńskiego, później była własnością szlachecką. Atrakcją turystyczną wsi są dwa ciekawe zabytki architektury: ruiny renesansowego zamku i drewniany kościół z XVIII wieku. Ruiny zamku należą do największych atrakcji turystycznych w województwie konińskim. Zamek wybudowany przez Grodzieckich około 1556 r. był jedną z największych budowli reprezentacyjno-obronnych w Wielkopolsce. Kolejni właściciele - Gurowscy herbu Wczele przebudowali w XVIII wieku północno-zachodnie skrzydło zamku. Wojska cesarskie wysadziły część budowli w czasie Konfederacji Barskiej i po 1781 roku zamek opustoszał popadając w ruinę. Przeprowadzone badania pozwalają na zrekonstruowanie jego dawnego wyglądu.
   Zamek wzniesiony był na podstawie czworoboku i składał się z dwóch równolegle ustawionych budynków, połączonych węższym od nich skrzydłem poprzecznym. Obszerny dziedziniec zamykał mur kurtynowy, przed który wysunięta była wieża bramna. Zamek miał 6 ośmiobocznych baszt. Do 1760 roku były w nim sale reprezentacyjne, pomieszczenia mieszkalne, kuchnie, stajnie, spichlerze i kordegarda dla straży. Dziedziniec otoczony był dwukondygnacyjnymi gankami drewnianymi. Z tej wspaniałej budowli niewiele pozostało. Zachowały się tylko: jedna z baszt fasady frontowej, a w niej sklepienie dolnego pomieszczenia, profilowane obramienia okienne, relikty wczesnobarokowego kominka, parterowa kondygnacja drugiej baszty narożnej. Ściany skrzydła północnego wykorzystano przy wznoszeniu budynku mieszkalnego, stojącego na terenie zamku.
   Kościół drewniany wzniesiony został w 1782 dzięki fundacji Rafała Gurowskiego kasztelana przemęckiego. Jego konstrukcja jest zrębowa, powstała na planie szesnastoboku, przykryta jest unikalnym dachem w kształcie dwóch nałożonych na siebie dzwonów. Do kościoła przylegają trzy sześcioboczne pomieszczenia: kruchta, kaplica i zakrystia. Strop z rzeźbami wsparty jest na 8 kolumnach korynckich o marmurowych cokołach. Rokokowe wyposażenie wnętrza pochodzi z około 1728 (?). Na szczególną uwagę zasługują rokokowe ołtarze, kamienna chrzcielnica z XV wieku z ornamentem geometrycznym. W zakrystii zwracają uwagę zabytkowe portrety trumienne Rafała i Ludwiki Gurowskich malowane na blasze ołowianej w końcu XVIII wieku.
   Obok kościoła wznosi się murowana dzwonnica, zbudowana na planie trójkąta. W centrum wsi ustawiona jest kamienna figura św. Wawrzyńca z końca XVIII wieku. W ołtarzu głównym znajduje się obraz Matki Boskiej z dzieciątkiem z I połowy XVIII wieku. Rzeźby na stropie przedstawiają Oko Opatrzności i trzech aniołów z symbolami cnót kardynalnych. Obecny kościół stoi na miejscu poprzedniego, drewnianego, wzmiankowanego w 1450 roku.